Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Τα παιδιά του νηπιαγωγείου μιλούν για τα παιδιά του Πολυτεχνείου...


Αυτές τις μέρες του Νοέμβρη που πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973, μέσα από διάφορες δραστηριότητες, τα παιδιά προσπαθούν να κατανοήσουν έννοιες αφηρημένες και δύσκολες, όπως η έννοια της ειρήνης, της ελευθερίας κ.α. Αλλά και μέσω εποπτικού υλικού, συζητάμε για εκείνο το Νοέμβρη του 73, το Πολυτεχνείο,τους φοιτητές/τριες, τα συνθήματα:Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία κ.ο.κ.
Ξεκινάμε ,λοιπόν, με κάτι που είναι πιο κοντά στα παιδιά, όπως βιβλία που περιγράφουν τις άσχημες καταστάσεις μιας δικτατορίας, με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο.΅
Επιλέξαμε από τη βιβλιοθήκη μας δύο βιβλία 


και αποφασίσαμε κάθε τμήμα να ασχοληθεί με ένα από τα δύο, και στο τέλος της εβδομάδας να ανταλλάξουμε απόψεις για όσα μάθαμε.
 
Διαβάζουμε λοιπόν την περίφημη και γνωστή σε όλους/ες Ντενεκεδούπολη, μαθαίνουμε τι έγινε σ΄αυτή την πόλη,ποιοι κατοικούν εκεί,ποιος ήρωας μας αρέσει και τον ζωγραφίζουμε.


Στη συνέχεια, βάλαμε όλους τους ήρωες της Ντενεκεδούπολης , μαζί μέσω της τεχνικής του κολάζ


και μάθαμε γιατί δεν ήθελαν το Λαδένιο
Αφού παρακολουθήσαμε τη Ντενεκεδούπολη στο διαδίκτυο σε κουκλοθέατρο, αποφασίσαμε να φτιάξουμε τις δικές μας κούκλες, για να βοηθήσουμε τα ντενεκεδάκια να νικήσουν τον ενοχλητικό Λαδένιο.




Έτσι,παίξαμε με τις  δικές μας κούκλες κουκλοθέατρο...


μέχρι να κάνουμε «πίτα», όπως είπαν χαρακτηριστικά τα παιδιά, το Λαδένιο

Ακούσαμε τα τραγούδια της Ντενεκεδούπολης 
και ιδιαίτερα τους ενθουσίασε το ομώνυμο τραγούδι που ήθελαν να το πουν πολλές φορές

 
Το άλλο τμήμα ασχολήθηκε όπως είπαμε με την κυρία Δημοκρατία. Αρχικά σε μια ωραία συζήτηση που κάναμε στην παρεούλα μας, παρουσιάστηκαν οι δυο αυτές κοπέλες (που είναι... εχθροί και όχι φίλοι), να επιθυμούν να γίνουν φίλες των παιδιών...
 

 
Αναφέρθηκε ότι η μία λατρεύει τις χαρές, τα τραγούδια, τα ελεύθερα πουλιά, τα χαμόγελα και τα παιδιά... η άλλη πάλι δε θέλει και πολλές χαρές, και θέλει οι φίλοι της να τραγουδάνε μόνο ό,τι της αρέσει... "είναι λίγο γκρινιάρα;" ρώτησε ένα παιδί! χμ, αρχίσαν οι χαρακτηρισμοί πριν τα πούμε όλα! Βασικά, αυτή είναι όλο "απαγορεύεται" σε ό,τι κι αν λέει! Η μία ονομάζεται κυρία Δημοκρατία και η άλλη κυρία Δικτατορία. Παρατηρούμε ότι το όνομά τους έχει ένα κοινό, το αρχικό τους γράμμα! (μόνο εκεί μοιάζουν λένε τα παιδιά)
 
Έπειτα τα παιδιά κλήθηκαν να αποφασίσουν ποια θα ήθελαν να γίνει φίλη τους. Έγινε μια φανερή ονομαστική ψηφοφορία, και τα περισσότερα παιδιά διάλεξαν από την αρχή την κυρία Δημοκρατία. Αφορμή για να μιλήσουμε λίγο για την αξία της ψηφοφορίας, αφού παρατηρούμε ότι "νικούν" οι πιο πολλοί!
 
Ήρθε η ώρα να μάθουν τα παιδιά την αληθινή ιστορία των δύο αυτών κοριτσιών... διαβάσαμε το βιβλίο τους και τα παιδιά είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα με όλα αυτά που έκανε η Ρία η Δικτατορία! Στο τέλος της ιστορίας και οι 2-3 υποστηρικτές της ζήτησαν να σβηστεί το όνομά τους από την ψηφοφορία.
 
Έπειτα σκεφτήκαμε τι θα ταίριαζε στην καθεμιά από αυτές και πώς θα μπορούσαμε να τις στολίσουμε! κάθε παιδί πήρε στα χέρια του 2 μικρά χαρτάκια, και στο ένα έφτιαξε κάτι για την "καλή" όπως την έλεγαν για... συντομία (και ευκολία), και κάτι για την "κακή".


Έπειτα κολλήσαμε τα χαρτάκια στα φουστάνια τους.




Είναι πραγματικά απίθανα όσα ζωγράφισαν τα παιδιά!
Για την Δικτατορία:

         τανκς, καρδιές με γραμμένο το ΟΧΙ, απαγορευτικό στοπ, ηλεκτρισμός, αράχνη

                 όπλο, ανθρώπους που κρατάνε όπλα, σκοτάδι, μαύρο πουλί
Για την Δημοκρατία:

         παιδιά που διασκεδάζουν, καρδιές, ελεύθερα πουλιά στον ουρανό, ήλιους
                   ανθισμένα λουλούδια, φως, χαρούμενα ανθρωπάκια που τραγουδούν
 
"Αυτές οι δύο κυρία δε θα μπορούσαν να είναι φίλες!" μου είπε κάποιος. Πράγματι, όλα είναι αντίθετα σε αυτές τις δύο. Κι εμείς διαλέγουμε για δική μας φίλη τη Δημοκρατία, που θέλει να είμαστε Ελεύθεροι! τι σημαίνει όμως Ελευθερία; -"να κάνουμε ό,τι θέλουμε" είπαν κάποια παιδιά... ναι, αλλά αρκεί να μην ενοχλούμε τους άλλους! Αυτό ειπώθηκε πολλές φορές μέσα στην τάξη αυτή τη βδομάδα.
 
Με αφορμή το αρχικό τους όνομα που είναι κοινό, δουλέψαμε λίγο φωνολογικά πάνω σε αυτό, ψάχνοντας να βρούμε κι άλλες λέξεις που αρχίζουν από Δ. Έπειτα είπαμε να το χρωματίσουμε. Πώς όμως; χωρίσαμε το χαρτί στα δύο, στην πλευρά της Δικτατορίας ταιριάζανε λυπημένα χρώματα, στην πλευρά της Δημοκρατίας χαρούμενα. Και τι ακριβώς σημαίνει λυπημένα ή χαρούμενα χρώματα; σε κάθε χρώμα που έλεγαν τα παιδιά ψάχναμε να βρούμε τι μας θυμίζει, τι συναίσθημα ίσως μας προκαλεί, γράφαμε τις λέξεις που μας έρχονταν στο μυαλό με το αντίστοιχο χρώμα και κάναμε ταξινομήσεις, αντιστοιχίσεις, "διαβάζαμε" τις λέξεις...

 κόκκινο για την αγάπη, αλλά και για το αίμα, μαύρο για το σκοτάδι και τα όπλα, κίτρινο για τον ήλιο, ροζ για τα λουλούδια και την άνοιξη, καφέ για το χώμα που βάφεται από αίμα, γκρι για τη συννεφιά και τη φυλακή, πορτοκαλί για τη χαρά, γαλάζιο για τον ουρανό!


...χρωματίζουμε και αντιγράφουμε τις λέξεις από τις καρτέλες δίπλα σε κάθε χρώμα...








 
Και στο τέλος φωνάζουμε όλοι μαζί το σύνθημα του βιβλίου που ξεσήκωσε τα παιδιά και τους γονείς τους και κατάφεραν να διώξουν την Δικτατορία!
                                           Όλοι μαζί, όλοι μαζί, είμαστε πάντα πιο δυνατοί!
 
Όμως παιδιά, αν όλα αυτά που σας διαβάσαμε είναι παραμύθια, για ακούστε και κάτι που είναι αλήθεια! πριν από λίγα χρόνια, όχι πολλά, να... όταν οι γονείς σας ίσως ήταν μωρά... ένας άνθρωπος που έμοιαζε στο Λαδένιο από την Ντενεκεδούπολη, ένας άνθρωπος που είχε πολλή καλή φίλη την κυρία Δικτατορία, ήρθε στα αλήθεια στην Ελλάδα μας! και απαγόρευε, και απαγόρευε, και απαγόρευε! και ήταν κάποια παιδιά που κατάλαβαν ότι "Όλοι μαζί, όλοι μαζί, είμαστε πάντα πιο δυνατοί", και αντιστάθηκαν, και ξεσήκωσαν πολύ κόσμο, που φώναζε στις πλατείες να φύγει ο δικτάτορας!
 
Με αφορμή, τις παραπάνω ιστορίες και μέσα από εικόνες για εκείνη τη χρονική περίοδο

αναζητώντας πληροφορίες για το χρονικό του Πολυτεχνείου από το διαδίκτυο,
ακούγοντας τραγούδια που μιλούσαν για τα παιδιά του Πολυτεχνείου
 συζητήσαμε με τα παιδιά για τη συγκεκριμένη επέτειο.
Τα παιδιά παρατήτησαν στις εικόνες ότι, έχει έρθει ο πόλεμος πάλι, όπως τότε με το «ΟΧΙ» που είπαν οι Έλληνες(θύμήθηκαν κάποια παιδιά από την επέτειο του 40 που είχαμε συζητήσει).Βλέποντας την εικόνα με τα γαρύφαλλα
τους έκανε εντύπωση η προτομή στο Πολυτεχνείο(είπαν ότι είναι πρόσωπο από πέτρα) και τα λουλούδια που είναι κάτω.
Φτιάξαμε κι εμείς τον δικό μας πίνακα, εμπνευσμένο από αυτή την εικόνα






Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, μας έδωσε το μήνυμα που ,πολλά παιδιά μας (περσινά προνήπια αλλά και φετινά παιδιά που το ακούν) το επαναλαμβάνουν συχνά (ψωμί, παιδεία, ελευθερία) και μας έδωσε ιδέες για να ζητάμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο, να θέλουμε να παίζουμε, να τραγουδάμε, να ζωγραφίζουμε. 
Μέσα από ποιήματα, που γραφτήκανε για το  Πολυτεχνείο...

 
 
σχεδιάσαμε (εμείς, τα μεγάλα παιδιά...) κάποιες εικόνες που θα βοηθούσαν να κατανοήσουν τα μικρά μας τις σκηνές που περιγράφονται μέσα σε αυτά.
Τις φέραμε στην τάξη, χωρίς να πούμε στα παιδιά την πηγή έμπνευσης αλλά ζητώντας την βοήθεια τους για να τις χρωματίσουμε αρχικά



 Μέσα από κατάλληλες ερωτήσεις, μαζί με τα παιδιά σκεφτήκαμε τι να κάνουμε αυτές τις εικόνες, πού συνήθως συναντάμε εικόνες (βιβλία, παραμύθια, ιστορίες) και αποφασίσαμε να γράψουμε κι εμείς την δική μας ιστορία.
Αφού είχαμε τις εικόνες, είπαμε να βάλουμε λόγια σ΄ αυτές...
Βλέποντας την πρώτη εικόνα με το ραδιόφωνο, συζητήσαμε γι΄αυτό, τι ακούμε σ΄αυτό και βάλαμε το ραδιόφωνο στην τάξη μας ν΄ακούσουμε.Κάποια παιδιά, πίστευαν ότι παίζει μόνο cd αλλά όταν το αφαιρέσαμε, γυρνώντας το κουμπί ακούσαμε τραγούδια, διαφημίσεις, ειδήσεις κ.ο.κ.
Είδαμε πως ήταν παλιά τα ραδιόφωνα

παρατηρήσαμε τους αριθμούς που έχουν επάνω, μιλήσαμε για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τις συχνότητες του ραδιοφώνου και είδαμε εικόνα από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου
Και η ιστορία μας ξεκινά...





Το δεύτερο ποίημα, που έχει τίτλο "το αγόρι και η πόρτα", και αναφέρεται σε αυτά τα πραγματικά γεγονότα, γραμμένο από τον εξόριστο Γιάννη Ρίτσο, το δουλέψαμε με τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Η ιστορία που βγάλαμε με τα παιδιά μέσα από τις εικόνες παρουσιάζεται ανά στροφή, κάτι που το κατάλαβαν τα παιδιά όταν στο τέλος διαβάσαμε το αυθεντικό κείμενο.




Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι πραγματικά δύσκολες έννοιες για τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Με όσο πιο απλό τρόπο, πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε, για να καταλάβουμε τι σημαίνει να σου στερούν κάποια πράγματα που θέλεις να κάνεις και δεν μπορείς! Στο τέλος της εβδομάδας ήμαστε ευχαριστημένες όμως όταν ζητήσαμε από τα παιδιά να φανταστούν λίγο τον εαυτό τους ότι βρίσκονταν κι αυτά εκεί στις πλατείες, και να μας πουν τι θα φώναζαν, τι θα ζητούσαν, τι θα διεκδικούσαν... οι απαντήσεις τους έδειξαν ότι καταφέραμε τον αρχικό σκοπό μας...






Ακούμε το πιο χαρούμενο τραγούδι που γράφτηκε για εκείνα τότε τα παιδιά: "Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο"
 
Στίχοι:  
Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική:  
Γιώργος Χατζηνάσιος
 
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.
Λέγοντας την κάθε στροφή, σταματάμε για να συζητήσουμε ποια εικόνα φανταζόμαστε. Κάθε παιδί αναλαμβάνει να ζωγραφίσει και μία από τις πολλές εικόνες που σχηματίζονται!


Πάνω στη ζωγραφιά τους γράφουν τι ζητούν και τι φωνάζουν!




 
 Οι δραστηριότητες και οι εκδηλώσεις μας για το Πολυτεχνείο θα ολοκληρωθούν τη Δευτέρα 17 Νοέμβρη! Μια έκπληξη περιμένει τα παιδιά, ας μη λείπει κανείς!
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σας άρεσε; Αφήστε το σχόλιό σας